Overstekend wild

Tussen witte gebouwen zoekt Marga haar weg. Het is een wat oudere weg in een wat oudere wijk, want in de moderne bouwkunst staat de spiegelwand centraal. Alles is ijdelheid en vooral de bouwkunst, dunkt Marga. De witte gebouwen zullen vergrauwen en dat vereist onderhoud en hier lijken de moderne spiegelpaleizen dus in het voordeel. Spiegels barsten echter. Spiegels vertellen de waarheid. En op een dag zullen die spiegels de mensen laten zien hoe lelijk alles is. Dit weet Marga zeker. Als zij kan kiezen zal ze daarom altijd omlopen zodat ze niet langs de verchroomde verspiegelde betonkolossen hoeft. Marga loopt liever tussen de witte oude gebouwen die van buiten niet meer pretenderen dan ze van binnen waar kunnen maken.
Tussen de witte gebouwen loopt niet alleen Marga, maar ook een weg. Het is een drukke weg met zeer gehaaste mobilisten die allemaal te laat zijn vetrokken, allemaal in de file of voor het rode stoplicht hebben gestaan en allemaal hun ergernis uitstoten via een maximaal ingetrapt gaspedaal. Marga ziet dit gevaar, maar moet ook naar de andere kant.
Oversteken kan hier op twee manieren. De eerste manier is ondersteken. Lopen door een tunnel zonder verlichting die stinkt naar verschraalde urine, waar de naalden van junks als glinsterende diamanten de wandelaar een onterecht verheugd gevoel proberen aan te stralen en waar het tocht, guur tocht, ofschoon men ondergronds geen wind verwacht. Deze manier van ondersteken wordt nog maar nauwelijks gebruikt voor het oversteken en Marga is niet van plan dat nu anders te gaan doen.
De tweede manier is oversteken. Zelfs bij een zebrapad is dat hier tussen de witte gebouwen niet van gevaar ontbloot. Zelfs bij een groen voetgangerslicht is dat een behoorlijk gevaarlijk pad. Een taxi nemen om over te steken is de enige echt veilige manier. Toch steekt Marga over. Rennend. Het langszoevend verkeer raakt haar niet. Ze heeft geluk gehad.